In mijn werk op school heb ik regelmatig mooie gesprekken met kinderen. Zo ook gisteren.
Een meisje uit mijn groep 4 ( laten we haar Roos noemen) kwam naar mij toe.
“Juf, ik heb een probleem”, zei ze zichtbaar geëmotioneerd.
Ik was blij dat ze naar me toe kwam, want ik weet hoe spannend Roos het vindt om voor zichzelf te spreken.
Ik nam haar even apart en ze vertelde wat haar dwars zat.
Roos heeft 2 goede vriendinnen. Zij speelt met allebei even graag, maar de 2 meisjes vinden elkaar niet leuk. Roos voelt zich ertussen staan en dat voelt niet fijn. Een week eerder heb ik hier ook een gesprekje over gevoerd met de 3 meisjes, maar blijkbaar is er behoefte aan meer.
Ik besloot er een groepsgesprek van te maken. Het is een thema wat ook bij andere meisjes in de groep leeft. En dat is niet zo vreemd. Juist op deze leeftijd worden vriendschappen steeds belangrijker en gaan kinderen steeds meer op zoek naar wie bij hen past. Vriendschappen veranderen en wisselen dan ook regelmatig. Dit kan tot groot verdriet leiden.
Het werd een open groepsgesprek waarin geluisterd werd naar elkaar en gevoelens werden gedeeld. Ik daagde de kinderen uit naar hun eigen gedrag te kijken, zonder oordeel en zonder oplossingen aan te dragen.
Er was ook niet gelijk een oplossing voor dit vraagstuk, maar juist de bewustwording van hun eigen gedrag kan bijdragen tot een andere verstandhouding met elkaar.
Kindercoaching werkt op dezelfde manier. Niet alleen d.m.v. gesprek, maar ook d.m.v. methodieken, waarin een kind dichter bij zichzelf komt en inzicht krijgt in het eigen gedrag. Zonder oordeel van de coach en zonder oplossingen aan te dragen.

Voor mij nu belangrijk om volgende week te kijken en eventueel terug te vragen of en wat er eventueel veranderd is.